Vanmorgen toen ik wakker werd door de wekker durfde ik al haast niet te kijken. Wat deden de blaren op mijn hakken zeer. En nee he, helemaal ontstoken. Wat een viezigheid kwam eruit. Toch MOEST ik het proberen, misschien loop ik de pijn eruit. 
Om kwart voor 7 kon ik van start. Stap voor stap, de pijn proberend weg te denken,werd ik langs alle kanten ingehaald. Ik dacht niet zo erg, ik loop op mijn mogelijke tempo, straks gaat het beter. Maar al snel begonnen mijn knieën te steken en te zeuren. Ik liep niet goed. Oke dan extra goed opletten hoe ik loop, dan gaat dat wel over. Maar na 2uur en 3kwartier was ik 10km verder. Ondanks de steun van een meneer wie met me mee heeft gelopen en heeft gepeptalked, totdat hij het niet meer volhield om zo langzaam te lopen. Hij zei zo loop ik alleen wanneer ik met mijn vriendin moet winkelen. O, daarom kan ik dit zo goed, dat train ik al jaren,voor de 4daagse pas vanaf februari. Riep ik terug en zoef weg was deze aardige meneer.
Alleen heb ik het nog even volgehouden totdat ik steeds struikelde en echt even moest zitten. Toen ben ik gaan rekenen en kwam tot de conclusie dat ik nooit meer voor 17uur zou kunnen finishen. Ik kwam een uur tekort. Ik zag mezelf dat niet meer inhalen. En moest besluiten op te geven. En wat ben ik daar slecht in, oei...
Thuis zijn ze ondanks toch trots op me en ben ik onthaald alsof het me is gelukt.
4 opmerkingen:
Je mag héél trots zijn, ondanks die kapotte voeten toch op pad gaan...Je bent gewoon tot het gaatje gegaan. Complimenten van ons!
Je bent tot het uiterste gegaan en daar mag je trots op zijn.
Zeker joyce je hebt echt je best gedaan topper!!! TROTS op jou smak
Heel goed gedaan. Met zo.n pijn toch nog starten is ook iets om trots op te zijn.
Groetjes en geniet nu van de rust.
Hetty
Een reactie posten